Çarşıda, eş dost sohbetlerinde hep şunu da yaz, bunu da yaz diyorsunuz. Elimizin erdiğince yazıyoruz elbette ama, bazen hatta sık sık yanıma gelip, şunu neden yazmıyorsun, bunu neden yazmıyorsun, şu konuyu da bir yazsana diyorsunuz ya! Ve yazmadığımızda neden yazmıyorsun diye hesap soruyorsunuz ya! Aslında bu hafta köşemi boş bırakıp yazmayacaktım ama sürekli okuyucularımı da boş köşemle karşılamak istemedim. Durumumuzu özetleyen bir fıkrayla doldurayım köşemi de kıssadan hisse olsun dedim…
Belki arkadan sövüp sayıp karşılaşınca el pençe divan duranlara, sonrada bize gelip yaz diyenlere bir anlam içerir bu fıkra…
Timur zamanında savaşta kullanılmak için fil yetiştirilirmiş. (fıkrayı bildiğinizi biliyorum) Barış zamanı bu filleri köylere yollayıp, köylülerin bakmasını istemiş. Nasrettin Hocanın köyüne de iki tane fil göndermiş. Zamanla köylü filleri doyuramaz olmuş, ellerinde avuçlarında ne varsa fillere yedirmişler, kendileri aç perişan Hocanın kapısını çalmışlar. "Aman Hocam, Timur seni sever sayar, git bir konuş, alsın şu fillerini yoksa açlıktan öleceğiz, elde avuçta bir şey kalmadı" demişler. " Tamam" demiş Hoca " giderim ama sizde benimle gelirseniz olur" demiş. "Tamam" demiş köylü, toplanıp düşmüşler yola. Yarı yolda Hoca dönüp ardından gelenleri bir saymış ki yarısı firar. Neyse, kalan yeter deyip devam etmiş yola ki sarayın kapısına geldiklerinde bir bakmış, ardında köylüden kimse kalmamış. Geri dönmek olmaz deyip girmiş Timur'un yanına ve demiş ki "Efendimiz, bizim köye yolladığınız filler ne mübarek hayvanlar, ne şirin şeyler, köylü onları çok sevdi, varsa iki fil daha versin diye beni yolladılar". Pek tabi Timur'un hoşuna gitmiş ve vermiş iki fil daha hocaya, iki fille geri gelmiş köye hoca…
İşte böyle bitmiş hikâye… Bir şey demek istediğimiz yok, sayfamız boş kalmasın diye bilindik bir hikâyeyi anlatayım dedim.
Nasip olursa haftaya yazarız bir şeyler….
Gelişmelerden zamanında haberdar olmak istiyor musunuz? Google News’te Bozkır Haber'e abone olun.
